Önce Umutlar Göçtü Şiiri - İsmet Aci

Evden, aceleyle çıktım.
Bardağım, masada yarımca kaldı,
Hava soğuk nerdeyse buz gibi,
Kar serpiştiriyor ara sıra,
Üşüyorum farkında değilim.
Caddelerde, benim gibi,
Aceleyle çıkmışlara yana
Yürüdük.
Gördük selamlaşmadık.
Durakta toplandık sadece.
Mesai saatine kıl payı yetiştik.
Simitle çay hepimizin öğle yemeği oldu,
Adına bu öğünlük dedik.
Karnımız doymazken,
Biz en az üç değişik yemek hayal ettik.
Yolu ortak kullandık duyguları kişiye özel.
Evde hava aynı sabahtan kaldığı gibi,
Bir bardakta ki çay yok döndüğünde,
Birde geceden sabaha taşınan,
Karışık umutlar.
Önce umutlar göçüyor,
sonra umudu yitenler.
İsmet Aralık 1992