Once Tufan Sonra Nuh Şiiri - Ozan Telli

kutup yildizi da yanilirmis meger
bulanirmis dibi çamurlu su
tanri zeus da ölürmüs
anladin bunu büyük depremin yikintilari arasinda
anladin ve yoruldun
simdi anadolu'daki bir kilise kadar yalniz
bir isa sureti kadar mahzun duruyorsun
yorgun da olsan yürüyorsun
ekinlere basmadan
ezmeden karincayi yine
lakin ömür kisa
menzil irak
yol uzun
nasil varacaksin gül ülkesine

ceren su icerken vurulmus
susmus özgürlüge ve ölüme kafeste bülbül
artik ne kilicin zülfikar
ne atin düldül
tükenmis tuz ve ekmek dagarinda
kirbanda su kalmamis
kirilmis asan
sakallarin yitirmis sakladigi rüzgari

sivas ellerinde sizin çaliniyor sazin degil
manisa'da aci akiyor torlak kemal pinari
filizlenip filizlenip kuruyor kanli çarmihi dede sultan'in
ve yaklasiyor yolun mezara
dünya tükenmek üzere
yeni bir gezegen bul kendine
yeni bir sevda

sen ki cemsid'in soyundansin
ebul vefa boyundansin
geceyi yildizli bir seccade gibi sererdin yere
kendi kiblene dönerdin eskiden
umudunun ufkundan bakardin menziline
öyleyse sar yüregine kutlu derisini nesimi'nin
küllerin arasinda sakli közü bul
üfle son nefesini mansur'un
daglar devrilir o zaman
dalgalar cevrilir belki
önce tufan
sonra nuh
yoksa daha çok yolcu bekler bu gemi

çamuru çarka ver ortaya çiksin çömlek
içine nur ve ter kat
özge bir güzellik yarat
kökün derinlere varsin
askin iskin sürsün
yildizli yemisler sunsun bize
senin balçigindan yapsin yuvasini kirlangiç
baliklar bir boyda büyüsün denizde
irmaklar sana aksin