Önce Şiirlerimi Azaltacağım Sana...düze ...

Sen benim payıma düşmeyen en büyük hakkım…En çok dilediğim…En çok hak ederken uzaktan baktığım…Yıllarımın paha biçilmez tek acısı…Sen benim yaşadığımı en çok hissettirip en çok öldürenim…
Sen başkalarının kollarında,başka saçlarda gezdirirken parmaklarını,ben senin gözlerini mabedim yapmış,senden başka bir çift gözü haram etmişken kendime,sana odaklı…Senden öncesi yokmuş gibi,senden sonrasını umursamazken ve ben seni,sadece seni deliler gibi severken…Avuçlarından başka bir yangın,başka bir ten istemezken…Sen benim yanımda başkalarına şarkılar söylerken,ben susarken,ben acırken,ben yanarken…Sen bilmediğimi sanırken,ben seni en iyi bilen en iyi tanıyanken ve her şeye rağmen yanındayken…Ve ben tüm şarkılarımı sana söylerken,hasretlerim tek sanayken,susarken ben…
Nereye gidersen git,istersen bedenini bırak git yine de en çok seni sevecekken ben,nefessiz kalırcasına yaşamaya çalışırken ben…
Ben her şeyi ardımda bırakırken sen geçmişini önüme koyuyorken…Ben sende ‘o’ olamıyorken ve ben seni ömrüme layık görüp ‘o’ bende senken…Senin yanında en güvende hissederken,güvenirken,inanırken…
Yüreğime düştüğün günden beri en derinlerimde saklarken seni,severken her an,sen başkalarının ellerini tutup başka tenleri sarmalıyorken ben avuçlarımı sıkıp da sana yazıyorken,gözyaşlarımı kaleme dökerken…İçim acırken…İçim…Çok acırken…
Geceleri sen rüyadan rüyaya atlarken ben küçük yüreğimin büyük sancısıyla adını sayıklıyorken,adından nefret ediyor ve adını en çok seviyorken…
Aklıma gelen bütün çılgınlıkları yapacak kadar deli olup,gururumu ardımda bırakarak sana gelmek isterken, ‘değer mi? ’ diye bir daha düşünürken…Ki sen…Sen beni kaç defa yarı yolda bırakan…Bıraktığı an başka tenlerde soluklanan…Kendini dünyanın merkezi sanıp istedikleri olmadığında sözleri kirlenen ve bir kalemde silen…Hırslarına yenilen…Yetinemeyen…Yetmeyen…
Yazık eden…
Çok yazık eden…