Önce Sen Vardın Şiiri - Latif Memiş

Önce sen vardın
Sadece sen
Ellerin sonra
Gözlerinde zaman vardı.

Bir kahkaha tarlası bedenim içinde ruhlar zamana, zaman evrene söyleşir.
Eski evlerin pencerelerindeki yoksulluk yürür gider hafızalarımızdan.
Demir korkuluklarda çoktan beridir bedenlerimiz bir genç kızın anılarıyla tazelenir.
Kapılar açılır arşivler kurulur medeniyet içimizde seyahattedir geçmişle.

İçinden açılır geçmişin kapıları, kuyruklu yıldız gülümsemesi dokunur tenine.
Söz efendisi gecenin gündüzün, yalnızlık yürek avuntusu.
Tarihin evlere tutunduğu yerde umuda döner geleceğe bakan gözler.
Dağların ihtişamlı gösterisi sarmalar, içimde körükleşir denizin kuytu mavilikleri.

Hayallerin beslediği okyanustur gelecek umuttur biraz da içinde geçmiş tortusu.
Suskundur akan su kızgındır güneş çoktan beridir yalnız tutkularda.
Sessizlik kapladıkça içimizde yaşam şarkıları bazen söz bazen melodi.
Zor günlerin sancısı yakar kavurur sözleri yarına dair söylenecek ne varsa.

Kavuşmaların yabancı cümlelerinde kuruldu sevinç çığlıkları.
Bir duvara sırtını vermiş sarmaşık kuşatması gibi titriyor gözyaşları.
Bir kâbus gibi sarıyor rüyaların eski moda tabirleri.
Güzelliğinin dokunulası taciridir ellerim her ilkbahar kavuştuğunda ağlayan.

Sorular vardı
Cevaplara tutunurdu
Ellerin sonra
Gözlerinde zaman vardı

Beyaz örtülerin dumanıdır aşklarımız dostlarla söyleşir zamanda.
Evlerin saçaklarında tutunan yalnızlıkları dağıtır bir eli tutabilme tutkusu.
Meyve ağaçlarının dalları arasında uzanır geceye,
Gece anlaşılmaz sorular besler karanlığa.
Bakışına imarettir yeryüzü korur gözetir sessizde.
Çatlamış toprak yanmış beden kuytunun yeşilliğinde.
Aşk bizi bize anlatır mı bu yalnız gecelerden birinde.