Önce Sen Şiiri - Halil İbrahim Keçebaş

Ne bir şiir, ne bir şarkı
Ne de kaçak mekanlar;
Önce sen gelirsin aklıma
Sensizliğin içinde seni bulana kadar

Bir bir sıralanır ardından
Düşüncemde ne varsa sana dair
Belki unutulmuş yüzün değil ama
Gözlerin zamanın içinde yüzmektedir

Bazen simerenya yalnızlığı gibi
Ya da semasız bir bulut duruşundan
Bazen de sönük bir sokak lambası
Gittikçe zifiri kararan

Biliyorum pişmanlığım diz boyu
Kıymetini bilemedim güzelim
Tut ki sesim ulaştı sana
Şimdi çaresizlik içindeyim

Ansızın kapımı çalacak gibi olur
Bir el gelerek uzaklardan
Ve kaybolur karanlıkta umutlar
Bir parça yalnızlıktır geriye kalan

Onca boş hayalden sonra
Üstüme siner gecenin ağırlığı
Duvarlar yıkılır düşüncelerime
Semalar birer örümcek ağı

En acı, en zehir otlar biter yüreğimde
Bir tükenişe dönerek yaşamım
Buruk izler taşır, çirkin yüzler...
Kuytuların en dipsizinde saklanırım.

Gitmek istiyorum, unutarak gitmek
Başucumda bembeyaz çocuk gülüşleri
Yüz yıllık enkazın içinden
Ruhum bir doğuş gibi dipdiri

Ve kalmanın gerçek yüzüne
Alışır o eski yaşamak
Başkaldıran gecelere karşı
Baharsız uyanışla çarpışarak...

01.10.06