Önce İnanmak Şiiri - Suna Doğanay

Hayatı ıskalamak da neymiş
Bak, yeşil yeşil dokundu tepelere bulutlar.
Asfalttan alevler yükseldi görmedin.
Amansız sislerle örtündü, silindi akşamlar

Ben ayrı yanarım, sen ayrı kendi kıyılarımızda
Görünmez çatılarda hep aynı bakış, aynı yüz ifadesi
Ve güvensiz dolanırken ipini koparmış bir bulut,
Yürek rengi halkalarla açılır sırtındaki kambur.

Son sürat, bir ceylan geçer maviden uzak.
Çıkış izni almadan, sokulur usulca yüreğine.
Yayılarak dağ menekşelerinin hüzzam kokusu
Yine hayal kırıklığı, yine hayal ürünü
Varlığı unutulur yabansı yüzlü sümbüllerin.
Kıvırcık saçlarıyla acıdan utanırken,
Kirlenip yitirilir toprak, sadece taş yığını

Ve denizle gökyüzünün birleştiği her yerde
Asi solukların kol gezdiği sığınaklarda,
Sağ elin yaptığını sol el nerden bilecek?
Bilinen bilinmezliktir geçmiş hayatlardan.

Olmaz mı, ne dersin, önce inanmak!
Efsanelerde yaşar konuşan balık ancak.
Çölde deniz aramak, gölde bıldırcın düşü
Söküp alamazsın koynundan yıldızları semanın.
Gülüşü, kendi sesiyle yorgundur çünkü.

Hiçe sayacaksan, aldanacaksan ihanetine hayatın,
Kadife ormanları, dağları, taşları, yaban otlarını
Ve yine mavi papağanların neslini inkâr edip,
Bir çırpıda silip atacaksan olmazlarını,
Sana bir vizyon gerek.
Önce inanacaksın, önce inanmak.
Olabilme ihtimaline imkânsızın