Önce Hayaller Ölür...

Ben meçhul bir zamanın çok bilinmeyenli devr-i alemlerinin birinde, ismi lazım olmayan bir şehrin herhangi bir hastanesinde gözlerimi dünyaya açtığımda yanımda ilk seni görebilme ve ilk sana tebessüm edebilme olasılığını düşündüm.

Ya da aynı mahallenin aynı sokağında altlı-üstlü oturabilme, birlikte yakan top veya saklambaç oynayabilme ve aynı okulun aynı sınıfında yan yana olabilme olasılığını da.

Ben yitik sevdalar ülkesinin engebeli ve tozlu yollarında, kayıp bir şehre doğru yol alan şehirlerarası otobüs yolculuğunda birlikte seyahat edebilme olasılığını da düşündüm.

Ya da karşılıksız ve yapmacıksız, içten, samimi duygularla seni ne kadar çok sevdiğimi her fırsatta söyleyebilme ve senin de beni çok sevdiğini düşünebilme olasılığını da.

Ben yalnızlıklar rıhtımından kalkan pusulası bozuk,
gidişi olup dönüşü olmayan dümeni kırık bir hayâl gemisine iki kişilik bilet alıp umut dünyasının gizemli derinliklerine yelken açabilme olasılığını da düşündüm.

Ya da çivisi çıkmış kocamış dünyaya birlikte meydan okuyabilme, tüm çirkinlikleri birlikte güzelleştirebilme ve tüm dünyaya haykırırcasına “Seni çok seviyorum aşkım!” diyebilme olasılığını da.

Ben seni sevebilme olasılığını düşündükçe, duygularımın beni götürdüğü bilinmezlikler dünyasındaseni sevdiğim kadar, kendimi sevebilme olasılığının hepten olanaksız olduğu gerçeğini de düşündüm.Bu yüzdendir ki artık hiçbir şey düşünemez oldum.

Vecdi Murat SOYDAN
19/03/2009-Isparta