Önce Düşler Kaybolur Şiiri - Rüstem Badı ...

Güneş çekildi mi ufuktan yavaşça,
Bir hüzün çöker içimize, sessiz ve derin,
Her akşam bir veda, her veda bir iz,
Gün sona erer, insan kalır, yalnız ve düşünceli.

Bir yol arar belki, geri dönmek için,
Geçmişin gölgelerinde kaybolmuş nice anı,
Anılar silinmiş, rüyalar dağılmış,
Bu yol sonsuz, bu yol ağır ve sessiz.

Gözlerinde derin bir arayış gizli,
Zamanın hoyrat rüzgarı seni eskitmiş,
Saçlarına değmiş, tenine kırışıklar işlemiş,
Kim bilir hangi düşlere sessizce adım attın.

Bir akşam vakti, yıldızlar parlarken semada,
İnsan, kendi içine döner, usulca,
Ne varsa orada, unutulmuş ve saklı,
Hepsi bir hatıra, hepsi bir iz, derinde.

Günler geçer, yıllar biter birer birer,
Ne bahar kalır geriye, ne yazın coşkulu ışığı,
Bir tek kış kalır, usulca yaklaşıp,
İnsanı sarar, soğuk elleriyle dokunur yavaşça.

Oysa ne çok umut beslemişti yüreğimiz,
Ne hayaller kurmuştuk, sabahlara dair,
Ama sabah hep aynıydı, gün hep sıradan,
Ve biz, hep eksik, hep yarım kaldık o yolda.

Düşler miydi bizi bu kadar yıpratan?
Yoksa hakikatler mi ağır geldi bir sabah?
Kim bilir, belki de her şey bir oyundu,
Ve biz oyuncular, sessizce sahneden çekildik.

Şimdi, bir akşam vakti yine,
Yıldızlar birer birer düşer gökyüzünden,
Düşünürsün belki, neden bu kadar zor bu hayat,
Cevap arayan bir soru, ama sorunun kendisi bile yok.

Bir akşam vakti, gözlerin dalarken ufka,
Unutma ki her şey geçer, insan kalır geriye,
Ve ne kadar yara alsan da, dostum,
Bu dünya yalnızca bir düş, hepsi bu kadar.