Önce çocuklar ölüyor içimizde

Ve yüreğim bağımsızlığını istiyor aklımdan
Aklım ki yaşamın çizdiği o sınırları korumak zorunda
Hep çığlıklarda kaldığımız duvarları kaba taştan oyulmuş bir mahzenden
Granit damarlarına tarazlanan gecenin koynundan çıkıp
Öylece duvarları kilitledim, sessizliğin üzerine

Ve kor birer kıvılcım bakarken gözlerin
Düşler öfkeyi sürüklüyor yamaçlarından aşağı
Giyotin uğultularla kör kurşunlardan sakınarak
Günlerin karmaşasında kör ebe oyunlarıyla
Nice romanlar, şiirler yazdık hülyalarımızla
Nice yengiler kazandık, yenilgilerimize zafer nişanları takarak

Yüreğimde güvenin salkıdığı korkunun yalpa vurduğu
Meğer keşfedilmemiş henüz (c) esart
Dört kitabın manasında yaftalar (b) oyunlara takıldı
Yaralarıma asılı duran sürgünlerden farkındamısın?
Hiç sınır yokmuş yaşamın çizgisinde uzaklarda ömürler biçiliyor
Yol aldığımda gözlerinin zeytin karası atlasında
Bir sevecenlik gelir oturur gamzelerinin çukurlarına
İşte orda saklıdır sırların

Ve ardında bıraktığın kilometre taşlarından
Dayanılmayacak kadar hüzünlü ve sertti zaman
Unutuşların ve susuşlarının içinde tanımsız giderken
Soluğunu koyma önüme

Bu iç savaş kızışsın diye
Tüm üslerini iki tarafa açmış komşu bir ülke gözlerin
Bir imle durmadan sevilmek için sebepler uydurup duran
Ama yüreğim aklımdan önce ne zaman alıp başını gitse
Göğsümde kan çiçekleri ile geçerken bir barikattan
Sen kokar vurulup düştüğüm her yer
Senin bana bu devinimleri yaptırma gücün
Kendine uzaktan bakma isteğinde başka ne olabilir ki

Ama yürek bu kabuğu yetmeyince yola çıkmak
Vardığı menzil de kabul görmek istiyor
Bu yüzden uzaklık iyidir der aklım
Ama sınırlar da yetmiyor fet edildikçe
Ne olur bana ad koma artık durdur sözcükleri
Bir öpüşle dudaklarından ateşi aldığımdan beri
Bak, sesim türkülerle tutuştu
Görmüyormusun?
Bütün savaşlarda olduğu gibi önce çocuklar ölüyor içimizde

Ayhan Sarıoğlu
20 03 2007