Önce Ben Ağladım Şiiri - Abdurrahman Kara

Önce ben doğdum
Sonra acılar…
Bağlar, bostanlar, dereler
Yemyeşil, cıvıl cıvıldı önce
Gündüzler dar gelirdi,
Taşardık gecelere…
Ki telaşsız, serin mi serin,
Alabildiğince hür,
Alabildiğince cömerttik birbirimize.
Sonra acılar doğdu,
Karanlığın yarasa rahminden,
Tanıdım ağladım…

Sarıp sarmalayıp kucağıma verdiler
Daha küçücük bir çocuktum.
Bana verdiler işte…
Huysuz mu huysuz, izansız mı izansızdı…
Gençliğimi, gülmelerimi, ömrümü verdim,
Avutamadım…

Bazen boğazını sıktım,
Bazen hamağımda salladım
Ve koynumda sakladım.
Haşır neşir oldum,
Nefret etmek, terk etmek, unutmak istedim,
Başaramadım.
Oturdum ağladım…

Neden sonra konuşmak geldi içimden
Konuşmak, anlaşmak ve dostça ayrılmak.
Belki vicdana gelir diye
Geceler boyu sarılıp bellerine
Yalvardım…
Tınmadı bile.
İşte o günden beri
Hep ağladım, susmadım.
Gülene ağladım, ölene ağladım.
Gece ağladım, gündüz ağladım.
Hıçkırdım ağladım, sustum ağladım.
En çok da gülerken ağladım.
Önce ben ağladım…