Önce alıştım
Varlığınla yokluğunu
Koyun koyuna
Sarmaş dolaş yaşamaya
Sonraki zamanlarda
Başka bir tene dokunan ellerini
Aşkla başka gözlere bakan
Gözlerini kabullendim
İçimdeki o büyük acıyı
Kara bir kuyuya çevirmeyi başardım
Senin için ağlamamayı öğrendim
Sana uzaktanda olsa bakmamayı
Umutsuz da yaşayabileceğimi
İçimi yakan rüyalara
Kafa tutmayı başardım
Yarında bir sen olmadığını
Ve asla
Biz olamayacağımızı kabul ettim
Tam şu anda
Sana dua etmekten de vazgeçtim
Yani şimdi sensiz bile değilim
Aynaları senin gözünle görmeye çalışmıyorum
Bir muamma mutlu olsun diye
Artık kendimi parçalamıyorum
Tabak bardak vazo
Ne geçirsem elime kırabiliyorum
Bu dünyaya bir daha gelmeyeceğimi
Ve acıyla ölmeyeceğimi biliyorum
Ben özelim
Ben değerliyim
Sakin akıp giden bir nehir gibi
Kendi yolumda akıyorum
Sadece kendim için
Kayıt Tarihi : 18.4.2014 15:03:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mina Özge Akyüz](https://www.antoloji.com/i/siir/2014/04/18/once-alistim.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!