Önce Şiiri - Hüseyin Cayıklı

Önce gözlerini siliyorum senin.Neyle bakışıyoruz.Kimlere esir olmuşuz.Hangi duygularımız sömürülmüş.suskun bir toplumun içinde eziliyoruz.Sen kendi yaşantının içinde bir bütünken ben bu çağın gereksinimlerini sana veremiyorum.insanları seyrediyorum.Yorgun ve çıplağım bezen neşeli oluyorum.Arada sırada bir yumak gibi dolanıyorum ayaklarının altında ki yollara.
Biliyorum ya seni, isminin güzelliğinin hiç önemi yok çünkü kirletilmiş bir dünyada yaşıyoruz.Sevinçlerimiz bayram sevincini yasayan cocuklar gibi direniyor hayata.Ben seni özlüyorum yasaklanmış bir ülkede yasak yazılarla yasak bir aşk yaşıyorum.
Kimse tanımıyor beni.Yazılarımın altındaki imzanın hiç bir önemi yok.Yaşıyoruz ya bu bize yetiyor.Yetmiyor aslında mutluluklar., biz yalanı yaşıyoruz hayata karşı söylenen dürüstlükle seni doğru yapıp baştan yazıyorum seni.Savaşta ölen bir asker aklıma geliyor ve onun gibi ve onun çocukları gibi öksüzüz seninle...
Yetim bırakıldı duygularımız, yenildik seninle.biz yenilmeik aslında yenilen benim sana.Şu sanat; hangi edebiyat yazısından bahseder ölmüş eski şairler.Bunca zamana rağmen gözlerimde yaratıyorum seni.Aramızda kalacak birşey var seninle o'da saçmalık sanatsal fark değil bu, düşünsel suç belki.
Önce seni yazmaya başlıyorum.Gözlerinden kaleme akıtıyorum sözcükleri...kaybediyoruz seninle yazdığım yazıları...
Güle güle sevdiğim kadın.Cesaretsizliğim için bağışla beni.Bende istemezmiydim seninle bir ömür geçirmeyi.
Yapılacak işlerim gidilecek ülkelerim var benim.
Bekleme beni; beklemeyeceksinde eminim.beklemini sanmak bile güzel.seni yazmak her daim bir başka sevinçle, gittiğin ülkelerdeki çocuklara selam söyle.Hepsi senin masumiyetinde...