Oncalar Şiiri - Ebru Asya

kendimi dinleyip geldim
dinleneceğim yerin çok uzağından
takip ettiğim izlerinle konuştum
bahsettim birer birer
geriye kaç acı bıraktığından

bilinmezlik çıkardı hep
iple çektiğim sabahın sonu
kime emanet etmiştin giderken
bitmek bilmeyen yolculuğumu

an daraldı zamanın şeffaflığında
sis buldum oncaları
ve gerçekten uzak olanları
sonra bir şeyler yandı...
gözlerinden çekilmiş vaktin en yeşilleri

gamzesine alev düşmüş
en parlak yıldızın eğik başıymışım
ben ki ben
bir ormanın milyon kere
susuzluğa da yanışıymışım

gelseydin giyecektim
tamirsiz beklettiğim kolu sökük kazağımı
belki anımsarsın diye günlerden bir dün
sana koşarken bu ağacın dalına takıldığını

tutardı elbet uzatsaydın ellerini
açmak değil kaybetmekti korkusu
o küçücük avuçlarımın
bir zamanlar kilitlediği kokunu

varlığın ebrusu sırlı bir ayna
adın yazıyordu
kenarı kül kıvrığı kirpiğimin ucunda
ah ben ah
nasıl da’yanıyormuşum babasızlığıma

EbRuAsya //