Onbir mayıs hem güzeldi hem çirkin

sabaha yağmur damladı
geceye gözyaşı
aklın sırrını çözmeden
geçmişin tozunu silmeden
bu gün dedi
çok baktı
durdu durdu yine baktı
görmüyorum dedi
sonrasını görmüyorum
ellerini havaya kaldırdı
artık tutmak istemiyorum dedi
baharın doğduğu gündü ona
annesi acı çekse bile
baktıkça unuttu unuttukça azaldı
acı çekmektense görmek istemedi
artık sonrası yoktu karamsarlıkların
bitmişti yarın
sırları küstüren akla gelmeyecekti artık
onbir mayıs hem güzeldi hem çirkin
artık baksa da görmedi