Onbeş Şiiri - Betül Kasapoğlu

Yaş kemale erdi ama yürek hala onbeşinde.
Hala içimde bir çocuk hayallerinin peşinde.
Annesinin kollarında,tatlı ninniler düşünde.
Uyanmaya takatim yok hayalde, düşte kalayım.
Büyümekten vazgeçtim ben, yine onbeşte kalayım.

Bir savaş ki kazanan yok, her zaman kaybeden benim.
Bir annenin gözlerinden dökülen kordur nedenim.
Ruhumdaki fırtınadan yorgun düşse de bedenim,
Varsın yansın zerrelerim, her dem ateşte kalayım.
Büyümekten vazgeçtim ben, yine onbeşte kalayım.

Kanadım kırıldı düştüm , göç mevsimi bana zulüm.
Koklamaya kıyamazdım, dalında kurudu gülüm.
Çocuk yaşlı ayırmıyor, ansızın geliyor ölüm .
Bırakın düştüğüm yerde; toprakta, taşta kalayım.
Büyümekten vazgeçtim ben, yine onbeşte kalayım.

Umutlarım katledildi, cinayet mahalli temiz.
Bu mefhum cinayetlerin failinden yok zerre iz.
İnsanlar mı acımasız, dünya mı çok adaletsiz?
Yıkansın cümle acılar; yağmurda, yaşta kalayım.
Büyümekten vazgeçtim ben, yine onbeşte kalayım.