Onaltı yaş çocukluğumun izleri...

Onaltı yaş çocukluğumun izleri...
Ergen ruhum henüz kendi bedenime hapis...
Güneşin kör noktasındayım...
Ağustos ortasında üşüyor yalnızlığım...
Okuldan firar etmemişim hiç...
Ve daha Tanrıyla hiç tanışmamışım...
Ceza almamışım günahsızım...
Yürürken kaldırım taşlarını saymışım...
Binaların diplerinden gitmişim...
Korkmuşum bişeylerden belli...
Umursamamışım...
Sevdaya da yabancıyım o ara...
Kaçmaktayım hani...
Sevda beni gözlerimden yakalar biliyorum...
Onaltı yaş çocukluğum...
Aşksız dertsiz ağrısız sızısız geçen zamanlarım...
Kimseye boyun eğmemişim...
Gururluyum...Başım dik...
Kolumdan tutup kaldırılmamışım henüz...
Düşmemişim...
Güçlüyüm...
Sevdaya hiç yenilmemişim...
Arkama hiç bakmamışım...
Mutluyum...
Çocukluk buya büyüyor insan ellinde olmadan...
O adını anmanın verdiği heyecan sevdanın...
Acıya dönüyor yeri geliyor...
Aşkın şeref(sizliğ) ine kalkıyor kadehler...
Tanrı kalemimizi kırıyor...
Çığlıklar boğazımda...
Öylece düğümleniyor...
Susuyorum...
Dünyaya...

Yazan: Ali Osman UZUNER