Son Defa Yazıyorum Sana

Sana bu son şiiri yazıyorum,
elim titriyor, kalem ağır geliyor,
sözcükler birer mezar taşı gibi diziliyor önüme.
Her harfte bir yanımı gömüyorum,
her cümlede kendimden biraz daha eksiliyorum.

Bu bir veda değil,
çünkü vedalar göz göze yapılır.
Bu bir haykırış da değil,
çünkü sesi olanın umudu vardır.
Bu sadece,
bir şairin kendini kendi kalemiyle öldürmesidir.

Sana bu son şiiri yazıyorum,
ve her dizesi içimde bir yara gibi açılıyor.
Biliyor musun,
insan en çok içinden kopanı yazarken acıyor.
Senden koparken en çok ben yanıyorum.

Kağıt, kanımın rengine bürünmüş,
mürekkep değil, suskunluğum akıyor satır aralarına.
Adını son kez fısıldıyor kalbim,
bir cenaze töreninde son kez söylenen bir isim gibi.

Bu şiir bittiğinde,
ben de bitmiş olacağım.
Çünkü son mısra,
bir insanın içindeki son nefes gibidir.

Ve şimdi,
kalemi bırakıyorum.
Bu dünyada adını son kez yazdım,
ama içimde sonsuza kadar kanayacaksın.

Bu son şiir sana,
ve eğer bir gün okursan,
bil ki o gün,
ben çoktan susmuş olacağım.