Ona Ninni Söyle Büyü Şiiri - Ayça Öztorun

Aykırıdır asidir
düşünceler
itaate başkaldırır
dizeler
yazarsın ölürsün
okursun ölürsün…

Ruhun bir güvercindir
artık
gülmelerinin ardına
saklanan çocuğa
yazılmıştır
ölüm fermanı.
Onlar bilerek
öldürüyordur
ve bilmeden ölüyordur
çocuk...

Vesikalık fotoğraflarda
saklanan gülmeler
yıllanmış sandık lekesi gibi
sarardıkça
unutuluyordur...
Bundandır tüm vesikalık
fotoğrafların
kimsesizliği...

Kan gölünde yatan
umutlar her yana
savrulur
kimseler görmez
görenlerin gözleri ölür
bir ses umuda dair
kan gölünde ses ölür
celladındır sana yön
veren
önce çağlayan nehrin
kurur
içine akan güneşin
kırılır
soğuktur geceler
gündüzler ölür...

Bayramlar yok artık
çocuklara bayram şekeri
yemek haram
bayramlık kıyafetlerimiz
solgun
damatlık ve gelinlik
yerine kefenlere sarılı
bedenler…
Ve entarilerimde ki
çiçekler tek tek soldular
mutlu uykular yalan
ha cellat geldi, ha kapıyı
çalacak
uyanmaktır doğru olan…”

Zeytin dalını aparıp uçan
güvercin
kanadını mı kırdılar
ne zeytin kalmış geriye
ne de dalı
gel saklan yüreğimin
ortasına
şimdi bir çocuk büyütür
kucağında zeytin ağacı

Köklerini toprağına
salmış zeytin ağacı
keder mi düştü yaprağına
köklerinde yatan çocuk
can veriyor dallarına...

O bir çocuk
annesinden emanet
tanığım kederine
tanığım vesikalık
fotoğrafın kimsesizliğine
Ona ninni söyle büyü
Ona ninni söyle büyü...