Ona Gidelim...Amata Part 2

Ah Amata! Görüyorsun değil mi? Bak gidiyor. Hüznünü bırakarak kucağıma gidiyor. “Küçücük ellerinle yüreğimde kocaman bir yer inşa ettin” derdi. Bilmiyor mu ki? Bu küçük eller bıraktığı hüznü taşıyamıyor. Yüreğimin ocağını tutuşturup gidiyor. İnanmıyor Amata inanmıyor! Yaktığı yüreğimi gözyaşlarım bile söndüremiyor. İnanmıyor…

Bahsetsem ona tüm bunlardan,döner belki. Dönmelide… Elini tutmalıyım. Tenim değmeli ki tenine,hissetmeli içimdeki alevleri. Yanmalı canı. Anlamalı canımı yaktığını. Gitmemeli anlıyor musun? Gitmemeli… Hasret kaldığım tebessümüyle,içimde yanan bu ateşi söndürmeli…

Kalk gidelim Amata. Biliyorum,ev sahibi olduğun bir yüreğe,misafir olarak gitmek yakışık almaz. Ama biliyorum ki aşkta gurur olmaz. O gelmiyor madem biz gidelim.
Yoksada bekleriz. Bir saat,iki saat,iki gün,iki hafta. Bekleriz dimi Amata? Gelir mutlaka. Unutturma ama hüzünleride alalım yanımıza. Bilirsin geceleri soğuk olur. Sen yaktığı yüreğimde ısınırsın,bende sarılır hüzünlere kapısında yatarım. Hadi gidelim Amata. Ona gidelim...