On Yedi Şiiri - Buse Bilyay

Ben 17’ydim sen gittiğinde…
Yaşım hep 17 kalacaktı benim.
Çünkü sen giderken öldürdün beni.
Büyüyemeyecektim…
Sen hep beni 17 hatırlayacaksın.
Güzel, genç hatırlayacaksın.
Sen 60’ında olurken ben yine 17’de olacağım.
Bıraktın değil mi?
Bitti yani?
Değdi 17’de takılmama, değil mi?
Sen büyüyeceksin.
Zamanında küçük bir kız sevdim diyeceksin.
Gittin değil mi?
Sen gittin değil mi büyük insan?
Öldürdün…
Gittin…
Değdi mi yani 17’de bırakmana?
Nereye gittin sen?
Hangi şehirde öldürdün beni?
Burası kötü…
Burası soğuk…
Burası fazla karanlık…
Senin yarattığın karanlıkları bile özledim çoktan…
Ellerinle gözümü kapattığın o anı unutmadım ben.
Sadece 17’imde değil,
Sen benim hep gözümü kapattın.
Gerçekleri görmemi istemedin…
Göremedim…
Gittin…
Değil mi?
Sende mi emin değilsin gittiğinden?
Acılar senide mi takip ediyor en ücra sokaklarda bile?
Nereye gitsen, nereye kaçsan onlarda mı geliyor peşinden?
Yoksa…
O mu hala gelmeyen sana?
Onu da mı öldürdün yoksa?
Aşkı cinayete dönüştüren adam.
Uğruna şiirler yazılan adam.
Ve beni 17’imde yarım…
Anla sen…
Daha fazlasını söyleyemem ben.
Soramam artık sana ‘neden? ’
Sen, ben 17’yken gittin benden.