On üçüncü Şiiri - Nuh Karaaslan

Şair;
Bilinenden bilinmeyene,
Herakles'in on iki işini üstlendi.
Kâğıdı papirüs yaprağı,
Kalemi kömür karası,
Geleceğe endeksli, hunisiyle;
Üstesinden de gelirdi elbet…
“Şiirsedim” dedi.
“Acıktım, susadım” der gibi…
Sırdaşı olan sihirli kelimelerini yanına aldı.
Dişiydi kelimeler; kadınlar gibi dişi…
Şiire inandı.
Örüldü ardı sıra kelimeler.
Örtülü mutluluk ve örselenmiş hüzünleri doğurdu.
Sivri uçlu sualler saplandı, kalbinin derinliklerine:
-Kılığını çıkaran bir yüzün, maskeli süvariden ne farkı vardı?
(Maskeli süvariye başrol verilirdi; ya kılıksızlara?)
-Er çenesini tutmayan bir ağzın, çilek aromalı cikletle flörtü ne kadardı?
(Hayallerin balonlarına körde olsa, bir topluiğne yeterdi…)
Nötr cevaplar sıralandığında;
Firari âşıklar belirdi durduk yere, aşka hapsetti sonra onları…
Kaçamayıp da beklesinler,
Bekleyip de görsünlerdi...
On üçüncü:
Ölümsüz olandı…
Ki
“Aşk, ölümün yörüngesinden öte yaşamaktı.”