On Sekiz Yıllık Ömür Şiiri - Ahmet Ateş

26.01.1981
ONSEKİZ YILLIK ÖMÜR

On sekiz yıllık ömür nasıl geçti
Bilir misiniz,bilir misiniz
Bilemezsiniz elbette bilemezsiniz
Anlatayım da dinleyiniz

Dokuz aylıkken yürümeye başladık
Dört yaşına basmadan cefayı kucakladık
Anayı babayı bilemeden
Dedeyi kaybettik neyleyim

Girmeden ikisine geziyorduk
Bilircesine insanlığın peşine
Çocuktuk hoplayıp zıplardık
Kucaklamamıştık hayatın cefasını

Girmeden beşimize düştük inek peşine
Dağ bayır kır ova demeden dolaştık
Anlıyordum yavaş, yavaş
Hayatın sevgi dolu çilesini

Başlamıştı bundan sonra hayatın cilvesi
Beşinde altısında çalıştık pederinen
Yedisine değmeden okulla kucaklaştık
Garip için başladı bir zahmet bir çile daha

Okulda çalışkan değil idim
İkinci sınıfta çaktım kazığı
Yaz olunca güderdik inekleri
Eziyetle çileyle geçti seneler

Başlamıştı çocuk denecek yaşta
İlk aşkım sevgim
Girmemiştim daha yedisine
Aşık olmuştum yirmiliğin birisine

Çocuktuk çocuk olmayı
Bilir mi sevda armudu elmayı
Çocukken verdi kalbini sevgiye
Sonu nasıl gelir deyi sormadan kediye

Fazla süremezdi bu aşkı
Geçmemişti çocukluk çağları
Seneler geçti giderken
Söndü garibin aşkı

Okulun şakası,hayatın cilvesi bambaşka idi
Yeniden doğmuşcasına tekrar kucakladık
O güzelim sevgi dolu dersleri
Çalışkan idim gari dinlemezdim dersleri

Üçüncü dördüncü sınıfa gelmiştik
Acı tatlı bulgur aşını yemiştik
Acı tatlı birazda olsa hayatın çilesini çekmiştik
Garibandık göğsümüzü cefaya germiştik

Aşklar bir başlayıp bir bitiyor
Hepsinin ömrü aşağı yukarı on gün sürüyor
Hayat böylece akıp durmadan geçiyordu
Garibanın ömrü böylece akıp gidiyordu

İlk mektep bir gün bitecekti
Garip hayaller kuracaktı
Hayalleri bir gün gerçekleşiyor
Ateş öğretmen lisesine girmiş idi

Al çekebilirsen çek bir dert daha sana
Gurbetin acısını cefasını çilesini
Ateş göğüs gerdi tüm dertlere çilelere
Değmeden on ikisine garip kuş oldu çıktı

Ateş Ankaraya eniştelerine gidip geldi
Geldi de sanki iyi halt yedi
Aşık oldu Yozgatlı birine
Köpek suratlı çıktı oda ne yazık ki

Unutmak istedi fukara unutamadı
Kalbindeki alevleri söndüremedi
Ne ettiyse etti sonunda sevdadan vazgeçti
Gariban aşk uğruna onca cefayı çekti

Deli gönül arıyordu birini
Ateş neylesin di neylesin
Buluyordu vazgeçiyordu
Bu aşklar az sürüyordu

Öte yandan başlamıştı dördüncü sınıfta
Komünizmin işkencesi cefası
İşkence gün geçtikçe şiddetleniyordu
Ahmet gittikçe çelikleşiyor.bükülmüyor kopuyordu

Dördüncü sınıf acı tatlı bitmişti
Ateşin çektiği işkence cebaydı
Gitmek istemiyordu beşinci sınıfa
Seziyordu onca çekeceklerini

Hal böyle sürüp giderken
Sağ olsun Demirel paşa geçiyor başa
Kurtarıyor birazda olsa yurdu
Garip fırsattan yararlanıyor

Sanki bunca çektikleri yetmezmiş gibi
Bir dertte Allah veriyor
Beş altı ay hastalık çekiyor
Hiçbir şey öğrenmeden altıncı sınıfa geçiyor

Üniversiteye hazırlanmak isterken Ateş
Aşk yakasını bir türlü bırakmıyor
Fotoğrafçılık aşkına ya ne denir
Üniversitemi,aşk mı,fotoğrafçılık mı şaşırıyor

Ay doğmadan neler doğar demişler
Başlamadan okula aşkımın ilki başladı
İstemezdim mecbur etti dişi kedi
Kan kusturup sonunda susturdu