On Sekiz Yaş Şiiri

Yaş on sekiz,
Yolun çeyreği eder.
Dantel gibi dokuyoruz Eylül’ü,
Delikanlılık çağımızdaki cevher,
Yalvarmak,yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider...

Not defterime zayıf mı yağdı? Ne var?
Benim mi Allah’ım bu acıklı yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar,
Neden böyle düşman görürsünüz?
Yıllar yılı dost bildiğim hocalar...

Zamanla nasıl değişiyor insan,
Hangi karneme baksam ben değilim,
Nerede ilk günler,o şevk, heyecan,
Bu güler yüzlü adam ben değilim,
Yalandır,zayıfsız olduğum yalan...

Hayal meyal şeylerden ilk yazılımız,
Hatırası bile yabancı gelir,
Hayata beraber başladığımız,
Beş’lerle de yollar ayrıldı,hep bir,
Gittikçe artıyor zayıflarımız...

Kara tahtanın başka rengi de varmış,
Geç farkettim,zayıfın bela olduğunu,
Baba insanı boğar,hoca yakarmış,
Her doğan sözlünün bir dert olduğunu,
İnsan Lise Son’a gelince anlarmış...