On Sekiz Şiiri - Doğan Caner

Sıkıldım çalışmaktan
ve ruhumu yormaktan
yahutta
insanlara kendimi açıklamaktan.
Her tarafım acı kaynıyorken
mümkün olamaz insanlar ile
kendimi bir tutmam
Hayatı yaşıyorken daha
küçük çocuklar
hayatı çalışıyorum daha
on sekiz yaşımda.
Mümkün olamaz insanlar ile
kendimi bir tutmam
Bir tutsam da kendime mani olamam
Bir tutsam da kendimi inandıramam
yahut
bu ikisini başarmış olsam da
kendime mani olmasam
kendimi buna inandırsam
bu kadar dolu ve acı ile
yaşıyorken
nâmümkün kimseyle
kimse için
bir olamam
zira
ben bir değilim.

Şöyle bir düşünelim
derdin ve tasanın bizden uzak olduğu
ve yaşamın gerçekten bize yakın olduğu
bir hayat düşünelim,
böyle bir düşünelim.
İnsanlardan uzak değiliz
keza insanlardan uzak olsak da
bir yaşıyoruz, insan gibi yaşıyoruz
gam yok, acı yok, bunlara taviz yok
peki mutlu olabilecek miyiz?
Sanmıyordu henüz şair, on sekizinde
çocukluğundan gençliğine ve adamlığına
eriştiğinde
sanmıyordu henüz şair,
bunlara taviz vereceğini
daha da bilmiyordu bunlara taviz verdiğini
yani, emin değildi hayattan,
umut ettikçe eksiliyorsun ya hayattan
işte böyle bir şeydi taviz vermek.
Ve anlamıştı şair bunu
henüz on sekizine eriştiğinde
emin olmuştu daha önce
sanmadığı ama yaptığı
bilfiil
meçhul
çaresiz
tavizli
yaşamdan.