*On Oniki Nöbeti Şiiri - Hüseyin Sönmez

Biliyorum beni düşünüyorsun,
Elini başının arasına almış
Camın kenarına oturmuş
Beni düşünüyorsun...

Dışarda hoyratça esen
Rüzgâra,
Savrularak yağan
Kara bakarak
Belki gelecekten korkarak
Beni düşünüyorsun.

Gözlerinden ağır ağır
Yaşlar süzülüyor
O pembe yanaklarına.
O alev gibi yanan dudaklarına
Bir ateş düşmüş
Beni düşünüyorsun.

Biliyor musun ben nerdeyim?
Bir tepenin ardında kederdeyim.
Ellerim üşüyor Leylâ'm ellerim
Tüfek buz gibi,
Yüreğim titriyor,
Korkudan değil
Soğuktan,
Donup kalmaktan.

On oniki nöbeti biterse
Senin resmine bakarak,
Bir de sigara yakarak
Belki bir sıcak çay içerim.

Dün yine dağlara çıktık
Karlı dağlara,
Oradan sana seslendim
Sesimi duydun mu?
Ben çok sesler duydum Leylâ'm
Çok sesler...
Tüfek sesleri,mermi sesleri,
Mayın sesleri...
Hiçbirisi senin sesin gibi
Değildi.

Karakola yine bomba attılar.
Allah'tan
Kimseye bir şey olmadı.
Sadece Hasan Çavuş yaralandı.
Bir iki cam kırıldı o kadar...

Şimdi camın kenarından ayrıl,
Ağlama artık benim için
Kırmızı elbiseni giyin,
Alt kata in
Kendine bir çay demle
Yaşanmaz böyle
Elemle...

Eline bir kitap al,
Ruhunu enginlere sal
Bırak beni düşünme
Sen kendinle kal.

İki ay
Çabuk geçer
Leylâ'm
Çabuk geçer
Kader yepyeni
Bir sayfa açar
Üzülme...

Yine beraber baş başa
Çayımızı yudumlarız.

Benim nöbetim bitmek üzere
İçeriye gireceğim.
Karşımda seni hayal ederek
Çayımı içeceğim.

Bir ses duydum Leylâ'm
Bir ses!
Senin sesin değil bu!
İçimi ısıtan kurşun sesi
Sanki Azrail'in nefesi!
Ah! Vuruldum Leylâ'm
Vurdular beni.

Korkma sadece yaralıyım
İçeriye götürüyorlar beni,
Söz verdim resmine bakarak
Bir de sigara yakarak
Çayımı yudumlayacağım
Leylâ'm
Çayımı yudumlayacağım
Leylâ'm
Çayımı yudumlayacağım....