On Kasım Şiiri - Aşık Osman Feymani

Bin dokuz yüz otuz sekiz, on kasım,
Mevsim sonbaharda yıl yaslı kaldı.
Atamızın yaşadığı son kasım,
O hüzünlü sabah el yaslı kaldı.

Saat sa dokuzu beş geçiyordu,
Emanet kafesten kuş uçuyordu,
Kurtardığı yurttan tez göçüyordu,
Ağlayan gözlerde sel yaslı kaldı.

Atamız uymuştu kutsal çağrıya,
Dar gelmişti ten kovanı arıya,
O sabah bayraklar indi yarıya,
Ay-yıldız kederli, al yaslı kaldı.

Sayesinde erdik cumhuriyete,
İlkeleri emanettir millete,
Hiç giden döner mi ebediyete,
Makberi nûr olsun, sal yaslı kaldı.

Her türlü sanatın öğretmeniydi,
Medeni ruhların merdiveniydi,
Demokrattı, yenilerden yeniydi,
Önderlik ettiği yol yaslı kaldı.

Nutkunu yürekte duymamız gerek,
Yüce ülküsüne uymamız gerek,
Kemlerden, kemlikten caymamız gerek,
Yürekler yaralı, dil yaslı kaldı.

Bir dahiydi, hiç menendi yok idi,
Milli sözü hainlere ok idi,
Yapacağı, yaptığından çok idi,
Hürriyet bağında gül yaslı kaldı.

Elden ele meşalesi yandıkça,
Karanlık ruhların mumu söndükçe,
İçim sızlar her ismini andıkça,
Feymânî sazımda tel yaslı kaldı.