On İki Işığın Yankısı Şiiri - Kemter Abdal

Ali’nin zülfikârı düştü aynaya
Kırılan camlarda bin Enel Hak çınladı!
Gölgesi kopardı gecenin kara çarşafını,
Yüreğimizde bir gül bahçesi:
“Dönmeyiz geri!”

Hasan’ın avucunda eriyen bal,
Zehirle yoğrulmuş bir barış türküsüydü…
Sultanlığı reddeden taç:
Güllerle örülü bir diken,
Kanadı ama eğilmedi.

Hüseyin’i Fırat unuttu sandılar
Oysa Kerbela çölünde
Her kum tanesi “Yâ Hüseyin!” diye inler!
Susuz çocukların gözlerinde
Hâlâ yakar o günün güneşi.

Zeynel Abidin’in zincirleri
Duâya dönüştü Medine zindanında:
“Ey ateşi gül bahçesi eyleyen!”
Sessizliği deviren bir çığlık,
Kırk kapıyı aynı anda açan anahtar…

Bakır’ın bellediği toprakta
Bilgi filiz verdi
Her kelime karanlığı delen bir maden,
Her soru yeni bir yıldız doğurdu ufukta.
Kazma sesi hâlâ çınlar üniversitelerde!

Cafer’in terazisinde tartılan adalet,
Gökyüzünden düşen yıldırım oldu –
Zulmün krallarını vuran!
Pusulası: “Hak gözü”,
Yasası: “İnsanın ateşi yakma!”

Kazım zindanda çiçek yetiştirdi sabırla
Kökleri parmaklıkları söküp
Bir nehre dönüştü…
Akar şimdi direnişin toprağında:
Tuzlu gözyaşlarımızla beslenen.

Rıza’nın gönül şehrinde
Kapı tokmağı gümüş değil, tevazu,
Perdeleri gülbang, duvarları aşk.
Gelen aşk ile, giden huzur ile
Kıyamete dek açık bu konak!

Taki sözünü süzdü arı gibi,
Cehaletin bataklığına bal akıttı
Her damlası zehri boğan bir ilaç.
Dilinde: hikmet, avucunda: ekmek,
Yolculara “Yol azığı”dağıttı.

Naki mumunu yaktı karanlık sarayda
Kibrin fırtınası söndüremedi!
Küçücük ışık oldu
Zulmün duvarlarını yıkan
Bir tokmak… Sesi hâlâ çınlar: “Yâ Ali!”

Askeri öfkeyi eritti nefesinde
Bir damla suya dönüştü kin…
Tuzlu denizlere karıştı
Ağlayanların gözyaşlarıyla
Okyanus oldu hüznümüz!

Mehdi’yi beklerken kıyıda,
Bir martı çığlığı kopardı ufku
“Geliyor!” dedi dalgalar…
Sabahın ilk ışığı sızdı
Yaralı bulutlardan
Yol bitmedi, yürü!