On İki Eylül Şiiri - Nuh Comba

On İki Eylül ve Evrenin Askerleri Bundan tam otuz dört sene evvel Türkiye de kıyametin koptuğu an, işte! Tam bu gün, bu vakitti. Sözde vatan sevdalısı, sözde milli mücadele, sözde insanlığın huzuru, sözde beşeriyetin birliği, sözde, milletimin dirliği, sözde vatanımın bekası, sözde vatandaşımın özgürlüğü içindi kara eylül devrimi. Yemyeşil bir bahçede sanki bir ağacın dalını budar gibi buduyordu evrenin askerleri yiğitlerimi, bir sağdan, bir soldan, iblisi kebirin surunu üflemesiyle kıyameti kopartmıştı şu cennet vatanımda. Ben ve benim gibi daha ergenlik çağında, çiçeği burnunda, tüyü bitmemiş yemyeşil yağız delikanlıların istikbalini karartıyor ve masumun, mazlumun, vatanımın vatandaşımın, birer birer kanını döküyorlardı evrenin askerleri. Karanlık köşelerde Kolunu bacağını kırıyor, hapishanelerde kurulmuş darağaçları her gece onlarca, yüzlerce, zavallı biçare vatan evlatları birer birer suçunu, günahını, öğrenmeden öldürülüyor, idam ediliyor, kurşunlara diziliyor katlediliyorlardı. Nice canlar yanıyor, nice ocaklar sönüyor, nice analarımız dul, yavrularımız yetim ve öksüz kalıyorlardı evrenin dilinin ucundaki vur emri sayesinde. Peki, ne oldu şimdi? Zulmümle abad olundu mu? ha otuz dört sene evvel, ha otuz dört sene sonra nihayetinde kabir kapısı günahsız ölenlere açıldı da, sizlere kapandı mı? er yada geç herkes o kabir kapısından içeri girecek, herkes o büyük mizanda mahkeme-i kübrada hesap verecek vah size yazık size düşünüyorum da o adaletten kaçabilecek misiniz? Kaçamayacaksınız orası Türkiye kanunlarının işlemde olduğu bir yer değil, orası dünya değil, orası uhrevi alem, ebedi alem, nihayetsiz bir şekilde döndüğün alemdir işte orası, orası hesap yeridir orası gerçek bir cennet ve gerçek bir cehennemdir, orası zalimlerin cezasını çektiği temu çukurlarıdır, esfeli safilindir. ne mutlu o masum inananlara ki; siz cehenneme giderken, sizin şehit ettikleriniz milyonlarca masumlar cennet bahçelerinden sizlerin cehenneme gidişinizi izliyor olacaklar Şükür sana yarabbi, hamd sana yarabbi, kulluğumuz sana ey ilah el alemin. şimdi soruyorum size ey mağdur vatandaşım, ay aziz milletim, ey cefakar dul bacılarım, öksüz kardeşlerim! Unutulur mu bu günler? Unutulur mu bu kara eylüller? Unutulur mu bu zalim evrenler? Unutulur mu bu evrenlerin yaptıkları? Elbette unutulmaz, unutmayacağız, unutturmayacağız, unutturulamaz. Bu millet kendinden olan ululemre itaat eder, saygı duyar, öl derse ölür, ululemr cihat derse hiç tereddüt etmeden ihtiyar genç demeden herkesten önce cepheye koşar, Vatanı, Milleti, Toprağı, Bayrağı, uğruna hiç düşünmeden yürür mermilerin üstüne üstüne, yaşarsa gazi ölürse Şehit olur, bu Milletim bu kadar Vatan sevdalısıdır, bu kadar Bayrak sevdalısıdır, dahası Milli birlik manevi bütünlük uğruna, haykırarak yürür düşmanın üstüne üstüne. ‘’yaşasın cehennem zalimler için’’