On iki Eylül Şiiri - İsmet Aci

.

Bebenin ağzına değdiğinde meme,
Emmeden bir damlasını,
Ayak sesleri duyuldu kapılarda,
Sabaha dönen gün karartıldı ansızın.

Ne kadar okuyan yazan varsa,
Bu düzenden yana olmayan,
Analarını ağlatmak için hepsinin,
Adlarından uzun listeler hazırlandı.

Bilinen adlara çoktan, bir o kadar kinle dolu
Karanlıklarda suç aramaya başladılar.
Meslekleri önemli değildi, yeter ki,
Dedikleri suçu işleyebilecek yaşta olsunlar dı.

Anaların gözüne yaş koydular, dinmemece,
İşkencenin kitabını yazdılar yüzlerce,
İdam etmek sıradanlaştı,
Bir ülkenin geleceğini acımasızca ipe çektiler.

On iki Eylül’ü göstermek için makul,
Şahit tuttular ne kadar varsa perişan yoksul.
Çocuklar babasızmış, ya da anaları dul,
Önemi yoktu ki, yeter ki onların ağa babaları doysun.

Korkuları vardı her birinin ayrı ayrı,
Ya gözünü kapattılar işkence odalarına alırken,
Yürekli devrimcilerin, ya da saklanmak için
Yüzlerini maskelediler devrim düşmanlarının.

Kara gün oldu, kara leke olarak geçti tarihe,
Acılardan ilaç yaptı her yiğit anası,
Gelecekte düşmemek için bu kahrolası derde,
Ve on iki Eylül sen lanetli gece.