Ve silahlarımız
Korkunç siyah namlusuyla
Utanarak korkuyla
İşte patladı minik yavrunun
Mavi gökyüzüne...
Ne dut ağacı kaldı geriye
Kırık bir dalla
Ne de doğumunda
Sevinç yankılanan dört duvar...
O bebek on günlük
Görmedi henüz
Bir ananın şefkat yüzünü
Ağzında az önce
Yudumu yarım kaldı
İçemedi anasının ak sütünü.
..................
Ve ninelerimiz
Ve top mermisiyle yüklü
.............gebe gelinlerimiz.
Kağnının hemen dibinde
Çocuk doğurup
Süt yavrularıyla paylaştılar
Merminin çaput bezini.
.......................
Çok değil geçen zaman
Bilemedin seksen bahar
Yarısı umut dolu
Bir yığın sararmış umutlar
kalan yarısında
Ardından bakılan aşklar.
Ve çocuğum
Ne acı
Ve güvenmedim
Yıllar öncede yazdım
Ölümünü gördüm
Ve her şey manasızken
Bir şeye benzetemezken
Kara gözlerin
Bana baktığını gördüm
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ve dağ gibi dedelerimiz
Bir solukta sürerken namluya
Yüzlerce kiloluk mermiyi
Ayağında yün çorapla postalsız
Yürürken kurtuluşa,
Düşlerimi suladılar bu günlere
Akan kanlarıyla.
................
Ağustos/2006
Ilgaz/
Kayıt Tarihi : 11.8.2006 01:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
On beş yıl önce yazdığım savaş şiiriyle,bu gün yazdığımın arasında hep aynı yürek burkan acı,yine ölen minik yavru. Yazdığıma şiir demek bile ağrıma gidiyor.Hiç savaş şiiri olurmu? Kurtuluşun destanı olur,Aşkın şiiri,Savaşa sadece 'utanç yazısı' ismi yakışır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!