On Dört Şubat İtirafı

Huzur yanımda kalmadı sevgi çekip gitti
Mutluluk beni tenha bir köşeye itti

Sevdayı unuttum çoktan güzellik kayboldu
Umudun kıpkızıl gülü sarardı soldu

Sadakat sır oldu hiç görünmedi
Aşk bir türlü bir vücuda bürünmedi

Olacak gibi değil insan tutunacak bir dal arıyor
Kendini bırakınca insan her şey olacağına varıyor

Ben de ne yaptım bıraktım kendimi belaya
Peşimi hiç bırakmadı bir ben kaldım yaya

Sonra belayı yalnızlıkla aldattım itiraf edeyim
O ki en sadık sevgilim oldu daha ne diyeyim

Sonra insan tabi yüz buldukça şımarıyor
Aldattıklarını çoğaltayım diye bahane arıyor

Benim hikayem de bu işte aynen
Yalnızlık oldu sonra sırada gelen

Yalnızlık da beni hiç bırakmadı
Bir an bile hayatımdan çıkmadı

Sonra unutmadan eksik olmadı etrafımdan dert
Her günümde mübarek yanımda inatçı mert

Ha bir de kalbimi hep duldurdu acı
Benim ömrümün anlamı tacı

Efendim e söyleyeyim hüzün de var ah o hüzün
Varım yoğum oldu bir gece tanıştık güzün

Sonra ne çapkınmışım dahası var keder
Keder ki ömrümün yarısı eder

Hepsinden gizli biri daha korku var
Bir ben bir o her gece bir de dört duvar

Bütün hepsinden daha yakınım çaresizlik ile
Şüphelenip beni terk etti uykularım bile