Kırılmış bir kadeh gibi avucu kanıyordu
Dolmuştu gözleri şehire bakıyordu
Arkasında mutfağı tutuşmuş yanıyordu
Yer onu gökyüzü ruhunu çekiyordu
Çıkmıştı yalınayak balkonun duvarına
Çocukken beslediği kedisi gibi
Soruyordu kendine ne olacak yarına
Tokasını kaybetmiş yedisi gibi
Ellerini unuttuğu yüzüne sürdü
Tanımıyorum dedi söyle kimsin sen
Atlayınca bahçede ki çiçeği kurdu
Hatırladı onu narinliğinden
Bende onu görünce bir melek sandım
Tam yanına varınca artık inandım
Kayıt Tarihi : 14.12.2011 16:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!