On Dördümde Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Gülen yüzüm hep içime ağlar,
Bakmayın güldüğüme.
Gözlerim, gözlerim…
Gözyaşlarım hep içime ağlar.

Görünmez, göremezsiniz,
Yürekteki yarayı,
Kalpteki sancıyı görmezsiniz.

Ağlar, ağlar yüreğim gözlerime,
Gözlerimse yüreğime ağlar.
Ağlarım…

Bir tebessümle örterim acımı,
Kimse bilmesin diye sustuğumu.
Gülmek bazen en ağır maskedir,
Benimki yıllardır yüzüme yapışmış.

Gece olunca dökülür içimden,
konuşamayan bir çocuk gibi.
Yastığım bilir sadece,
kaç defa ıslandığını sessizliğimle.

İnsan kalabalığında en yalnız benim,
göz göze geliriz ama kimse görmez.
Bir ben bilirim,
her gülüşün ardında kaç çığlık gizli.

Kalbim bir deniz, gözlerim fırtına,
taşar bazen, ama kimse fark etmez.
Ben susarak anlatırım acımı,
çünkü kelimeler yetmez.

Bir dua ederim içimden her sabah,
“Allah’ım, içimdekini gösterme kimseye.”
Çünkü bu ağlayış utanç değil,
sadece sessiz bir sığınma yeri.

Ve bir gün biri bakarsa içime,
belki anlar beni, belki geçer gider.
Ama ben yine gülerim herkese,
çünkü ağlamak artık içimde bir meslek.