Omzunda Çiçekler Şiiri - Behram Su

Sesinin pınarları gibi saftı yüreğin.
Kulağımda
hep bir şarkının nihavent makamı oldun.
Ben seyrederken gülüşünün ezgisini
omzunda çiçekler açıyordu,
mutluluk kokan çiçekler.

Bekleme salonlarının sıkıcılığı
gibiydi aşka verdiğin değer:
Belirsiz,kararsız ve de ayran gönüllü.
Omzunda açan çiçekleri suluyordum
Yine de kurutmasını biliyordun toprağını.

Hani denizi seyreden
okyanus gibi dipsiz göz bebeklerin
Var ya:
Var ya, onların derinliklerinde boğuldu
Yelkenlilerim
Sen ise okyanusları bile kuruttun.

Ben ise
ne okyanus dibindeki kum taneleri
ne semadaki yorgun yıldızlar
ne de bitmeyen yolların uzunluğu
Mesafelerinden daha az değer verdim
Aşka

Ah..sönmeyen meşalelerim vardı
halbuki,
Karanlık odanı aydınlatacak.
Üşümüş ellerini ısıtacak
Keyifsiz tatil günlerini bir
Doğum günü partisine çevirecek.

Omzunda çiçekler açıyordu
Mutluluk kokan çiçekler.
Bir bebek ağlaması kadar ince
ve nedensiz
ve hıçkırıksızdı iniltilerin.
Ve de gereksiz.

Bir yük kamyonunun homurtusu gibi
Olmalıydı sevgiye kapısını aralayan
Arayışlarımız
Ve gürültülü
Ve şaşalı
Ve de hücum borusu gibi duyulası.

Suskun bir gecenin yaprakları
Bir hançer gibi yüreğime saplandı
her sabah.
Her sabah uyanışlarım
kimsesiz çocuk uyanışları oldu.
Umutsuzdu pencerelerimin pervazları.

Omzunda çiçekler soluyordu.
Mutluluk kokan çiçekler,
bir yaranın kurumuş kabuğuna dönüşüyordu.
Hak edilmemiş bahçelerin
kupkuru soluklarına torpil geçiyordun da
Soluyordu şehrinin tüm çocuklukları.

Omzunda bensizlikler açıyordu
Fesleğen kokulu bensizlikler.