Kalbim yokluğunun yangınında kavruluyor
Sanki bütün acılar anlamını yitirdi.
İçimde bir ses “Sabret, dünya imtihan” diyor
Çok yorgunum, yaşama gücüm tükendi, anne!
Meğerse hayatta en büyük gücüm senmişsin
Sensiz nefes almak yaşarken ölü gibi birşey.
Neye sahip olduysam, varım yoğum senmişsin
Sensiz bir hiçim, elim avucum bomboş, anne!
Şimdi her gün yeniden dirilip ölüyorum
O melek yüzün her an gözlerimin önünde
Gözyaşlarımı yutkunup zorla gülüyorum
Omzunda ağlayamamak ne çok zormuş, anne!
Kayıt Tarihi : 12.12.2015 22:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
12 Aralık 2015, Kırcaali
bütün muhabbetlerin fevkinde
bir muhabbetle evlatlarına
şefkat eden annelerin bu
sevgisi aşkın dahi ötesindedir.
çünkü şefkat aştan üstünmüş.
Efendim tebrik ve takdirlerimle
duygulu ve samimi dizeler,
yüreğinize sağlık değerli şairem ve arkadaşım.
TÜM YORUMLAR (10)