Omuzlarımda Elveda Rütbeleri

“Kalbin nerede sanıyorsun demiştim: Eminellerde, demiştin. Haklıymışsın, ellere sığabilecek kadar küçükmüş kalbin senin.”

Sürdüğünde beni yüreğinden, dalına tutunamayan yapraklardan sürüklenmiştim yağmur damlasi yerine. Hilal vardı gözlerimde; küfür tutmuştu umutlar, sessiz harflerle bitiyordu iklimler. Gecenin en köylüsünde karanlığa mülteci olmuştu lise terk bakışlar. Ellerin ellerimi boşadığında gözlerimi yağmur yapıp hayalini döküyordum yerlere.

Omuzlarımda elveda rütbesi vardı ve kalacaktı rütbelerim omuzlarımda. Yüzüme bir yıldız akacak ve gözlerimden bir umut kalkacak, bir fırtına kurtulacaktı ellerinden; kan şerbeti yağacaktı şafağımdan can darbesi şakağıma.

“Yokluğunda deniz yüreğime düştü, içimde boğuluyor”

İçinde kimler vardı kimler yoktu bilmiyorum kalbimin, dokuz kalibrelik sessizliğin dışında. Eğer beni böyle kabul edersen, kimlerin yaşadığını kimlerin öldüğünü merak etmezsen gel. Yavaş-yavaş çözülüyorum iplerimin uçlarını verdiğim kişiler tarafından, ne ayakta durabiliyorum artık ne de diğer yarımı görebiliyorum. Eğer beni tekrar örebileceksen yada beni böyle yarım olarak kabul edeceksen gel. Biliyorum içimde kimlerin yaşadığını kimlerin öldüğünü bilememem sana kaçamak bir yalan gibi geliyor ama inan bana içindekiler kısmını hatta önsözünü yırtmadım fazlalık diye, sadece o sayfaları iyi yapıştıramadıkları için kaybettim, eğer inanıyorsan gel.

İçimdeki sana ait o çalıntı gözler, eli-yüzü çamurdan hoşlanmış bir şiirdeydi artık. Hasretinin sezeryanla doğduğu günlerde hasretinle ne olabiliyordum, ne ölebiliyordum nede yaşayabiliyordum artık; galiba sadece yaşlanıyordum.

“Mavi ile başlamıştı, mavi ile bitti. Umarım kırmızı ile devam edersin. Not: Benim adım Kırmızı değil..”

Ne konuşuyordun ne de görünüyordun, dilindeydi akarsu karanlığı ve yüzümdeydi nokta nöbetlerim. Okunduğu gibi kumruların sessizliğindeydin hala. Hala gittiğin sessizliğe benziyordun. Oysa, oysa sesin herkesin ilk şarkısına benziyordu. Suskunluğun gözlerime giriyordu ve ben sana sayfalarımdan bir gece daha koparıyordum, aramıza koyduğun noktalara kadar. Sessizliğine, sensizliğime, büründüğün karanlığına ve kendiMe iyi bak.