Omuzdan Düşmez Hiç Yükler

İnsanın omuzlarından hiç düşmez yükler
Okul zamanı geldiğin de önce çantısını alır omuzlarına,
Daha sonra ağırlaşmaya başlar omuzdaki yükler,
Yalın ayak yürümesini öğrenir insan 8-9 yaşlarında.

Zaman geçtikçe sınav yükü biner omuzlarına,
Ellerinde kalın kalın kitaplar...
Aklında bin çeşit soru yığınlarıyla,
Kat ve kat yük biner omuzlarına...

Zaman geçer büyürsün, iyi bir vatadandaş iyi bir eş olursun,
Eşinin sevgisi yük olur kalbine, daha sonra masrafları omuzlarına.
Kahır buğuz olmadan yaşarsın onunla...
Sağlıkta hastalıkta...

Birde evladın olur o sıra;
Yüreğinde ki yük bir iken iki olur bir anda,
Omuzlarında ki yük çökertmeye başlar sen zamanla,
Okuluydu, defteriydi, kitabıydı derken...

Zaman akıp geçer, Saçlarına aklar düşmeye başlar,
Çocuktu derken, torun tutuverir ellerinden,
Omuzlarına onlar biniverir, Dedem diye sarılırken,
Zaman göz kapaklarına oturmuş, sevdiklerini bir bir kaybederken.

Yüreğinde onca sevgiden biri eksiliverir,
Bunca zaman yüreğinde omzunda taşıdığın eşini,
Bir kez daha taşımakla amansız bir imtihan verilir.
Omuzlarında, yüreğinde taşımamışları için eşini...

Daha sonra zaman sana diz çöktürür,
Uzaktan gel diyen onca yakının görünür,
Senin yerini alan çocukların,
Seni son bir kez omuzlarında taşır götürür...