Omuz Omuza Verenler Yorulur Mu?

Karşımda duvarları ışıklarla bezenmiş,
Gizemli geçmişiyle Bodrum Kalesi.
Önümde Ay’ın şavkı vurmuş deniz.
Yüzümde kıyıya vuran dalganın serinliği.
Omzuma yaslanmış oğulun verdiği huzur…
Omuz omuza verenler yorulur mu?
Hayat mücadelemin mimarı oğul…
Senin hayata tutunma azmin
Ruhuma hayat üfledi, yeniden...
Kurumuş toprağıma can suyu verdin.
Güzel günlere olan inancımı
Umudumu yeşerttin…
Sen mucizenin ta kendisisin oğul.
Her şeye rağmen yılları beraber eskitebilmek...
Şimdi sana dair ne yazsam eksik yazmış olacağım; Teneffüste bahçeye koşan çocukların heyecanı,
İlk başaranın sevinci gibi bir şey
Akşam kavuşmasında sana sarılmak.
Var ol.
(Cem’e)