Ömürler Paramparça

Dünyanın bütün yalnızları, kırılmış bütün aynalar,
Dostluğun doruğunda yaşayan yalnız insanlar.
Güneşim tutuldu, duygularım paramparça,
Bir ağustos ayının gecesinde ruhum beş bin parça.
Ben babamın dizinde büyümedim, ne de kucağında,
Ben gönüllerde türkü oldum, ağıt oldum, gönül oldum.
Salkım söğütlerin dibinde soluklandım hayalinle,
Ben anamın ninnileri ile büyümedim vardı hep,
Vardı benimleydi hasret şarkıları ve prangalar.
Ne görebildim, ne duyabildim ruhundaki sevdayı,
Anlayamadım gözlerindeki manayı, ne de dalgayı.
İsterdim ömrümü sana adamayı, seninle tükenmeyi,
Geriye dönüp baktığımda her şey paramparça.
Islak kaldırımlardı yalnızlığı paylaşan,
Bir de kan çanağı gözler ve ömürler paramparça...