Ömürler Şiiri - İsmail Detseli

Bir sabah uyandım sürurlu gönlüm,
Bozulmuş bağ gibi hazan’a döndüm,
Artık son gidişe pek yakın’dı ömrüm,
Ah ile vah ile bitip giden ömürler.

Sabah penceremden seyreyledim sokağı,
Gezenleri görüyorum bir aşağı bir yukarı,
İnsanoğlu yükler artık ömür sonu katar’ı,
Bir bakmışsın tükenivermiş ömürler.

Oğlun kızın bakar da ağlar ardından,
Can muzdarip biten ömür derdinden,
Göç başlıyor fani dünya yurdundan,
Hesap verecek bu yaşamdan ömürler.

Konu komşu hısımlar toplanırlar başına,
Dua ederler mevtanın zor soru sual işine,
Ruhuna el fatiha yazılır mezarının taşına,
Birileri giderken bir başkası gelen ömürler.

Bunca yıl ömür sürdün azık hazır mı?
Sen yazmadın alnındaki kader yazını,
Ölüm keser o görkemli yaşam hızını,
Oysa daha neler arzu ederdi gönüller.

Sen ozan İsmail niye hüznü yaşarsın?
Her olur olmaza sinirlenir kızarsın,
Belki burada çok kuralları bozarsın,
Orda torpil yok yüksektendir emirler.

İsmail Detseli 12 Eylül 2010 Yalnız gecem.