Ömürgarım Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

ömürgarım

akşamına varılmıştı aşkın, kışına
nasıl yalnıştım ki doğrulamadım sende
nasıl da yıkılmışım şiir kılıklıyım ne desen de
ne olurdu ordan doğru sevsen de
kazım yoldaşımın armağanı,
şair ceketini giyinsem aşka..
kendimi kapatıyor susuyorum hayata
sevmelerin ateş hattında yokum
gönül koyma bana zarya ,gönül indir bendeki aşka
kollarında avut,eksiğine bozdurmayalım ellerimizi
kan taşı ol kanamalarımın
elle tutma,dokunma vaktidir bir sevda yarasının
koruyup kollama kabuğunu
ölüm o kanamada çünkü
ölümü değil yaşamı kollayalım
geçmişin kanamasından..
kendini sınayan sevda daha bir sağlamlaşır zamanın künyesinde
gümüşün kararmasını silerken sınanmış acı
daha bir açılır yüzü, gümüş selviye döner ay teninin denizinde
dün son sözümüzü ağzımız dilimize nefes nefese söyledi
leblerimiz mühürledi
şahidimiz birleşen ellerimizdi
gözlerimiz sözlendi nişanlandı
sevdan nüfusumun sabıka kaydıdır,
ömrüme geçirdiğim ömürvarım, ömürgâhım, ömür sıcağım
eskil, yorgun acılardan bir tren katarıdır yüreğim
izin verde peronuna yanaşayım ömürgarım..