Ömürden İzler Şiiri - Kadim Dolunay

Elem fırçasıyla sürülür yüzümüze, ömürden izler
En mecruh vakitlerde içimize düştü gümrah denizler

Sallanır tükenen umutlar, yaşamın en korsan dalında
Şimdi ruhumuz da bulanır oldu şu ömür sandalında

Kış sardı fasl-ı baharı; gül, çiçek, lale... ne varsa vurdu
Hayat, leylen, hayallerimizi düşlerimizden savurdu

Savunmasız kaldık nefsin taarruzunda, kalkan atarak
Devrildi gölgelerimiz üzerimize, ruhu kanatarak

Bir heva yokuşuna ram olduk ki, düştü mihraba yılan
Günah çukurunda açtı gözlerini, gaflette bayılan

Yarınlar kucakladı sineye çekilen sürgün ahları
Görmeye kördük, kirpiklerimize asılan günahları

Hayâ düşer kaftanlardan, ruhun feryadını üryan kılar
Arştan sökülüp, çakılır kulaklara arâftan yankılar

İhanet sıkılır siper-i aşk'a; katbekat siper deler
Yalnızlık şehrinde, yanmadan ışıklar, çekilir perdeler

Ayrılık vurdu sözü, dizildi her hazan safa sılası
Heyhat! Masivalarla örüldü akıl ve kalp fasılası

Hasret içimizde... ezelden sırtımıza koydu dağını
Çatladı yüreğimiz, dayadı bulutlara dudağını

İndirdi ölüm başını yastığımıza, "merhaba" diye
Her hicranda, bağrımıza üfürdü kumlarını badiye

Şu görünen dağ, duran ağaç, yürüyen ırmak... Hepsi nedir?
Cümle varlığın görünenden ötesini gören sinedir..

Kadim Dolunay