Ömürden Gitti Şiiri - Murat Gezici

Ömürden gitti,
Saçımın bir akı etmez
İnsan yığıntıları…
Ne bir hayra yoramazsın,
Ne bir düzene koyamazsın,
Çıkar olunca önü arkası;
Nebi olsan yaranamazsın.

Ömürden gitti,
Sevgi diye gönle girenler
Aslını yitirdiler…
Hint kumaşı zannetme kendini,
Saraylarda olsan da bil haddini,
Pazarlar da satılan can idin de;
Başıma taç eden ben idim seni.

Ömürden gitti,
Çakal olup dağda gezenler
Aslanları yediler.
Kuş idi yüreğim çırpınıp dururdu,
Taneye aldandı da kafese kondu.
Ormanlar kralı idi de gönlüm;
Bir aslan üç sırtlana mağlup oldu.

Ömürden gitti,
Bir lokma ekmek ile doyanlar,
Nankör oldular,
Zalim oldular,
Amansız oldular…
Yar idiler,
Yara oldular.
Dost idiler,
Puşt oldular.
Kardaş idiler,
Düşman oldular.
Aslan idiler,
Çakal oldular.
Gül idiler,
Diken oldular.
Huzur idiler,
Hançer oldular.
Gümüş idiler,
Kurşun oldular.
Altın idiler,
Kuruş oldular.
Var idiler,
Yok oldular…