Ömür Yolculuğu Şiiri - Medine Yılmazer

Bir yolculuktur,yaşam,doğduğunuzda bir otobüse bindiniz,
Ve adına ömür denilen yolculuğa başladınız,
İlerliyorsunuz bazen şen kahkahalar,bazen alabildiğince isyanlar içinde,
Çığlık çığlığa duyan yok ses veren yok

Oysa çok kalabalık otobüs,herkes birbirinden habersiz,
Nereye yolculuk bilen yok,ara sıra süpriz bir şekilde hayatınıza girenler,
Hiç olmadık zamanlarda bulunmayan duraklarda inenler.
Nereye gidiyoruz.

Dur gitme! diyemediğimiz dostlarımız sevdiklerimiz,neden böyle bizi vakitsiz terkediyorlar
İlerliyor yaşam şöför sizden bir haber görünüyor,
Ne zaman durup yolcu alacak ne zaman indirilecek kendi karar veriyor.

Bir an yeter diyorsunuz yeter..inmek istiyorum boğuluyorum dercesine,
O kadar uğultu geliyorki çıkan sesler kulağınıza ne sizi duyduklarına inanıyorsunuz,ne de sizi anladıklarına,
Çaresizce devam etmek kalıyor iç sesinizle hesaplaşıyorsunuz,

Kabullenmeyi öğreniyorsunuz istemesinizde,içinizdekileri hazmetmeye çalışarak,
Yutkunmayı deniyorsunuz,lakin boğulsanız kimse farkına varmıyacak.
Yüreğiniz ne kadar ağlarsa ağlasın hepsi geçer,geçmeli diyerek,
Mutluluk oyununa başlıyorsunuz öylesine kaptırıyorsunuz ki kendinizi,
gerçek gibi savrulup gidiyorsunuz,

Farkına bile varmadınız yolculuk epey ilerledi oysa,oysa onca inenler olmuştu,hala kalabalık hala yüksek sesle uğultular geliyor.
Ve..... hiç beklmediğiniz istemediğiniz,baktığınızda neresi burası bilmiyorum dediğiniz bir yerdesiniz,

Ürkek gözlerle sorgularcasına bakıyorken. çok net bir ses,
İnme vakti diyor.inme vakti! karşı koyma gibi bir lüks yok,
Size verilen bir tek cevap var,düşün diyor düşün,,bu yolculuğa başladığında,bebektin tertemiz masum olduğun gibi bir sen,
Yolculuğun biteceğini biliyordun,yapmadın hazırlığını,şimdi bir,
Bak haline kendini nasılda boş yere tüketmişin sen.............