Ömür Yaralı Ceylan Şiiri - Zennehar Yılmaz

İnsanoğlu tatmin olmaz ne kadar versen dünyayı da versen yine aydan bir parça almak için uzayı da karıştırır Her güne bir ad koydum. Her ismin baş harfine seni koydum. Her yele seni saldım. Her salıncakta. Ben. Bir güne sığdırmak istediğim sen bir anı yıllara inat yaşayan ben kum gibi bazen denize doldurdum seni bazen kızgın güneşte ısıttığım oldun sergiledim kalbimi ilk alıcısı sen ol isterim ya gelmezse diye hiç kesilmedi açılış kurdelesi... Bazen kişiliklerle ölçüştürmek de aşk aşkı bir kişiliğe sokmaya çalışmanın ne denli doğru olacağı tartışılır ama bir karıncanın karıncaya olan aşkını kim tartışa bilir ki hiç karınca gibi ezildiniz mi? daha sevdana varamadan ayaklar altında bazen baş üstünde tuttuğunu sandığın aşkı çiğneyip geçiyorsun başka bedenlerde... Gitmek için mi adımın yoksa tükenmek için mi? Sevmek için mi kalbin yoksa sevdirmek için mi? Yakmak için mi güneşin yoksa ısıtmak için mi? Görmek için mi gözler yoksa karmaşalarda yolunu bulmak için mi? Dökmek için mi yaşlar yoksa bir damlaya bütün kederi yağdırmak için mi? Korkmak için mi gece yoksa korkuları unutmak için mi? Kapılar niçin kapatmak için mi açmak için mi? Yaprakların soluşu yeşertmek için mi büyütmek için mi? Ben seni büyütmek için Azat ediyorum kalbimden. Ömür yaralı bir ceylan hem görünüş ihya eder insanı hem ürkekliği cesaretlendirir herkesi birde onu vardır ki şişte çevirmesi yemede yanında yat tabi o senden önce davranıp seni toprağında yatırmaz sa Saatler geçmek nedir bilmiyorsa! Üstüne basın siz geçin daha ne beklersiniz ki Gökdelen olsa da ulaşamadığın nokta bil ki onu oraya çıkaran ulaşmış sen mi ulaşamazsın senin hedefin yer altı olmalıdır ki asıl gökdeleni orada dike biliyorsan işte o zaman insansın... Zennehar yılmaz 30 Mayıs 2012