Hüznün bahçesinde
Ayrılık yüzüme gülerken
Kurumuş yaprak gibi dökülüyorum.
Kıyamet mi koptu ne
Herkes gibi bende susuyorum.
Ömür ipinde geçerken günler
İnceldi sanki kopacak diyorum.
Ayrılık yağmur gibi düşerken
Rüzgâr gibi esiyorum.
Tozpembe gençlikten sonra
İhtiyarlık saracak biliyorum.
Dünyada avuçlarıma sığan bir iki hayalim
O da gidecek ansızın üzülüyorum.
Herkesin dünyayı bıraktığı gibi
Ben ölüme değil dostlara gidiyorum.
Sahte mutluluklar çemberinde
Tadı kaçtı dünyanın sıkılıyorum.
Rabbi seven âşıklar hariç
İnsanlardan kaçıyorum.
Mecazi aşkları değil
Hakiki aşkı arıyorum.
Aslında masivayı değil
Ebedi düşünüyorum
Ne zaman bunalsam hayattan
Kendimi secdede buluyorum.^
Amasya yazıları
(22.12.2009)
Not: ölüm gelince aklıma döküldü bu sözler satırlara..
Yavuz Selim ÖtenKayıt Tarihi : 4.3.2010 21:37:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
HAYAT GURBETTİR...İSTER VUSLATI SEV, İSTER AYRILIĞI..HEPSİ GURBETTİR.
![Yavuz Selim Öten](https://www.antoloji.com/i/siir/2010/03/04/omur-treni-8.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!