Ömür Sarmalı Şiiri - Tacettin Kızılboğa

avuçlarımda kırlanmış saçlarım
düşlerim “mahurde beste çalar…”
hüzünlü akşamların köz deminde
taş plakta safiye ayla okşuyor ruhumu
“menekşe gözler hülyalı”

dinledikçe,
eskiyor efkar yüzümde
dokununca ıslak bakışlar dökülür yollara
mesafeler girift bir desen çiziyor ruhuma.
alevden nara dönüyorum en güzel anıların içinde yanan.

sahaflara sorduruyorum
doğan şafakların hepsi beyhudeymiş.
alıp götürüyor herşeyi
ömür denilen şey

sokaklara soruyorum saadeti
susuyor sırra kadem çiçeklerin dili
yaklaşıyor son basamaklar mihnetiyle
ömür denilen şey bu mu ki? diyerek
susuyorum

tedirgin bakışlarımdan bulutları çalıyor rüzgar
işgal edilmiş gibi toprağımda mülteci oluyorum
ihtilal yaşanıyor içimde
bütün tabyalarım esir düşmüş sanki
sessizce toprağa gömülüyorum.

zaaflarımın arkasına sığınıyorum
yaşanmamış intiharları sorguluyor benden
menekşe kokulu çiçeklere aldırmadan
varoşları vuracaklarmış intikam için
çünkü bende vuruluyorum içinde.
sırtıma nakışlanmış ihanetlerle

savruluyorum hergünün sefer tasıyla oradan oraya
fısıldıyor birikenleri önümde duran gölge
kızıl tüylerini döken kederli akşamı incitmeden
kelebekçe dikleniyorum günlük ömürle

gözümde bütün saraylar eskiyor birden
karanlığa gömülüyor mezar taşlarına kazınmış nemrutlar.
süklüm püklüm bütün kabadayılar
bir bir yıkılıyor içimde küflenmiş tabular

ortaya atılıyorum
bir gölge oluyorsun hafsalımda
oy felek hangi diş sana bilenir ki?
geçiriyorum içimden

aşktandır bütün savaşlar
dağları deldiren de değil miydi aşk.
sevmekle kirlenmez ki dünya
herkes benim gibi değil mi ki? sevgili
birazda utanıyorum kendimi dillendirmekten.

sükunla kıyama dururuyorum
açıyorum perdeleri herşey yerli yerinde
gök mavi
yeniden diriliyor içimdeki çocuk
yağmur oluyorum oluklara
akıyorum bir diyardan başka diyara.
ve
bütün şiirlerim sen oluyorsun
“ömür denilen hazin yolda”

oysa ki vakti gelen gidiyormuş
ancak hoşça kal,
diyebiliyorum.