Ömür Muhasebesi Şiiri - Erol Kılıç

Bir ölü sessizlik çöktü üstüme
Karıştı aklım ben beni bilemedim
Fani dünya baki göründü gözüme
Gerçek yaşamın muradına eremedim

Gönlüm gözünü kapamış hak ile hakikate
Karanlıklarda adres sorar olmuşum
İçine girip katlanmadan hiçbir zahmete
Bildiğim her şer şeyde bilgisizliklerle dolmuşum

Yürümüşüm izler arasından iz bırakmadan
Çirkin olana güzel diye meyil vermişim
Soyutlayıp yüreğimi ebet olan aşktan
Geçici güzelliğe ‘seni seviyorum’ demişim

Olur, olmaz yerde konuşup durmuşum
Sükût etmenin yüceliğine yetemedim
Kulaklarda hep boş bir laf olmuşum
En büyük mahremim dilimmiş bilemedim

Adım durgun göllerde bir damla iken
Okyanuslarda kürek çeker olmuşum
Bedenim bir gülün dikenine saplanmışken
Kendimi arılara bal satar bulmuşum

Kimim ben? Bu içimdeki korkuda neyin nesi
Bugünüm dünlerimden hesap sorar oldu
Susturamıyorum beynimde ki çınlayan sesi
Sanırım günah defterimin tüm sayfaları doldu

Önümü kesti bir yığın sessiz kalabalık
Meğer yolların en sonuna gelmişim
Gittikçe yükselen çığlıklar duydum bir anlık
Anladım binlercesinin hakkını yemişim

İniltiler yükseliyor sağımdan ve solumdan
Samimi dostlara düşman oluvermişim
Kaçıyorum can bildiğim canım oğlumdan
Anlaşılan önüne haram sofra sermişim

Ey Sırat! Üzerin ne ince boyun ne kadar uzun
Aşındırdığım yollarda boşa yorulmuşum
Sol yanımın ağırlığından gülmüyor yüzüm
Bir ömrün sonunda pişmanlıklarla dolmuşum

Allah’ım beni amelimle değil merhametinle haşret
Dünyadaki adım, malım, şanım bana yeter değilmiş
Beni yedi cihan güneşi Muhammed adına affet
Ömrüm hep beyhude işler ardından seğirtmiş