Ömür Mevsiminin Kışındayım Ben

Ne yöne baksam gözümdesin sen
Çıkmadın bir türlü seneler oldu.
Umutlar kül olup, sarardı, soldu
Beni ben yapan özümdesin sen.

Başımda bulutsun, fikrimi örten,
Sensiz gam yüklüyüm, kahırdan dertten.
Adın hep dilimde, belki nefretten.
Seneler geçse de sözümdesin sen.

Yarken olduk şimdi iki yabancı.
Adını anmam artık, adın yalancı.
Kalırsın inşallah aşka dilenci.
Gece görmediğim düşümdesin sen.

Yağacak bulutum, dolmuş, kararmış.
Güzde düşen yaprak gibi solmuş, sararmış.
Başta siyah saçlar gibi düşmüş, ağarmış.
Bir damla yaş gibi gözümdesin sen.

Gönlümün olmadı hiç bir duası,
Bitti gençliğimin tatlı rüyası,
Söndü gözlerimin nuru, şuası,
Annemin dilinde bedduasın sen.

Tükendi ömrümün baharı, yazı,
Düştü yüreğime dermansız sızı,
Kalmadı dünyanın bende bir izi,
Ömür mevsiminin kışındayım ben.

Bir gencin ömrünün daha başında,
Hem de genç bir fidan, yirmi yaşında.
Yattığı mezarın kabir taşında
Bir ağıt yazıldı, başında da sen.
Mehmet Murat
12 Mayıs 2010 Çarşamba