Ömür Duvarı Şiiri - Kenan Kerim Yavuz

Benim çocukluğum depremlerle başladı
Çamlıcanın taşlı,Karlık Sokağı
Park yoktu,tozlu üç metre hayadı
Hala çatlak durur,beyaz taş duvarlar

Sevgisiz,bisikletsiz başladı başladı yıllar
Hep nasihat,kavga sesi ve dırdırlar
Kişiliğimden ettirip,beni yıldırdılar
Kalbim gibi çatlak,hala duvarlar

Babam hep yollarda,direksiyonda
Kavgalıydı radyo ile kırılan sazla
Korkudan küçülen gözlerim gizli ağla
Titreyerek durdu çatlak duvarlar

İkinci çocuktum hep itildim,kakıldım
Sorumluluklar altında ben bunaldım
Deli dolu bir çocuk adını aldım
Düşe kalka geçti çatlak duvarlar

Eşki yaptım erken tatlı da sattım
Bir gün olsun babadan harçlık almadım
Gerçi anam kıt verdi harçlıksızda kalmadım
Suvaksız geçti çatlak duvarlar

Hayalimiz göklerde uçmaktı,uçak sürerek
Okumak imkansızdı ayakta sızı çekerek
Ömrüm geçti el alemin arabasını silerek
Islak bir mendil gibi ömür duvarı

İçkili bir ortamdı,renksiz bir gençlik
Bir gün olsun filört,zamparalık etmedik
Sarhoşların kahrını hep biz çektik
Sallanıp durdu şişe duvarlar

Anam sevemedi hep dışladı hor gördü
Babam deliliğime sarhoşken güldü
Kardeşlerimde fitilime yağ sürdü
Çıra gibi yandı geçti ömür duvarı

Çıkar için yapamadım yağcılık
Bir işim bulaşık,bir işim çaycılık
Yüzüme güldüler hep yapmacık
Solup gitti bir gül gibi ömrün duvarı

Düğünümü,nişanımı ben yaptım
Döşşek yüzünüde bayrak astım
Ne aslımı yitirdim, ne de saptım
Dışlanmakla geçti ömrün duvarı

Hanım sevilmedi,çocuklar hep Deli
Göremediler sevecen nene ile dedeyi
İki mayın arasında koydular DERBEDER'i
Ahlayıp,oflayıp; patlayarak geçti ömrün duvarı

26.05.1998

DERBEDER